Gun gelir, guler gecersin. Basini kuma gomup yasamak istedigin her andan birkac santim uzakta yasamayi secmisliginle ovunursun icten ice. Gun gelir surekli olmeyi isteyen tavrindan kurtulursun. Siyrilirsin sevme hallerinden, insanlik hallerinden... Insanliktan uzakta bir mahal bulursun, yere boylu boyunca uzanir ve basinin uzerinden israrla gecmeyen tekerlekleri keyifle seyre koyulursun, senin icin manzara izlemekten farksizdir. Basinin icinde beyin tasiyan ama gogsunde koca bir bosluk olan cok insan tanimissindir, cogu senden hep bir adim yukardadir. Bir asansorde yasarsin: iner, cikar ve hep kendi sinirlarindadir. Birilerini yuari ve birilerini asagi tasir, ama o birilerinin gitmeyi amacladiklari yerlere gitmeleri icin vardir. Ustune basilip gecilmek icin. Izin verirsin. Umursamazsin cunku.

Gun gelir- aglayamayacak kadar uzgun olma hallerinden bikar ve basa donersin. Bir arkadasin dinlettigi bir sarkida ayine baslarsin, tum gozyasini bosaltirsin, eski dostlarla laflarsin, eskiden dostluklar vardi ve ben eskiden dostluga Allah kadar inanirdim der ve tebessum edersin(ettigini sanirsin).

Uyusturup zorla hissettirdigin bedenini baskalarininkilerin yanindan kaldirirsin, baska bir yataga uzanirsin, baska bir karanlligi koklarsin, baktigin gokteki yildizlar degismistir, dunya biraz daha kipirdanmis olur her defasinda, her defasinda bir 'acaba' hali olur: "Acaba sevebilecek miyim?" Sevilmez. Cevabi hazir sorularin sonlarina cuk oturacak olculerde soru isaretleri uretmektir isin. Kendi yalnizlarinla kendin kalirsin.

Ozlediklerim var. Ama ozlediklerim arasinda eski ve tanidik hicbir sey yok. Her yuz yeni.. Yeni kokulari ozluyorum. Yeni dostlari. Yeni elleri, yeni dokunmalari.. Yeni telaslari.

Yeni acilari.