Biraz aylaklık yapmak için uzattım yolumu bu akşam. Saat 5 buçuktu, otobüste ters koltuklardan birinde oturuyordum, dinlediğim şarkılar sıklıkla değişiyordu; çünkü istediğim ruh halini bana armağan edecek o şarkıyı bir türlü bulamıyordum. Güzel insanlarla güzel sohbetler etmiştim gündüzden. Esasen keyfim de kaçmış değil: Ama kaçması lazım, hüzün lazım, karanlıkta takınılacak tavır lazım. Bana bir gölge lazım!

Sonra dışardakilere tepeden baktım susup: Herkes koşuyordu. Zaman biraz öncesinden daha hızlı akıyordu. Yan yana yürüyen herkes aynı adımı atıyordu. Herkes el eleydi ama herkes ve herkes, koşuyordu.

Bir sağ.. Bir sol. Bir sağ.. Bir sol.

Tik.. Tak.

Tik.. Tak.

Sonra aylaklıktan vazgeçtim, cümle kuramayan kendime öfkelendim, otobüsten inerken başımı kapıya çarptım ve sallana sallana eve geldim.