Yalnızlığımla barışmak zorundayım. Düşünmekten kaçınarak ve büyük oranda eksilerek, çok istediklerimin olmayacağını kabullenerek, kimseyle konuşmak istemeyerek ve bir süre sonra her şeyin normalin dönmesine müsaade ederek, intihardan çok uzak düşüncelerimle, evet yalnızlığımla ve beni yalnız bırakmak istemeyen insanların da var olduğuyla barışmak zorundayım.
Bir kez daha şaşırarak şaşırıyorum. Bir daha asla şaşıramayacağımdan o kadar emindim ki...
Hiçbir güne, hiçbir sese, hiçbir hitaba, hiçbir temasa, hiçbir söze, hiçbir yıla, hiçbir aya, hiçbir saate, hiçbir lezzete, hiçbir paylaşıma, hiçbir ümide, hiçbir plana, hiçbir karara inanmıyorum.
Hiçbir melodiye de inanmıyorum. Hiçbir notaya, diyeze, bemole, nefese. Hiçbir dumana, hiçbir soluğa, hiçbir cinse.. Hiçbir erkekliğe ve hiçbir kadına... inanmıyorum.
"Önce şaşkınlık, sonra yadsıma, sonra çöküntü, sonra kabullenme ve sonra iyileşme" sürecine beni sokan o insana tüm kalbimle "YAZIKLAR OLSUN." diyorum.
"Birisi çıksa karşıma, sanki peşinden gideceğim gibi hissediyorum."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder