!

Coşkuyla dolaşıyor öfkem damarlarımda. Yüzüm bir yerlere dönük ama arkamda sakladığım elimle paramparça edercesine, etmek istercesine sıkıyorum bir kalbi tüm gücümle... O kadar iyi gizlenmiş durumda ki metal içinde, benim elime batıyor bir tarafı ve benim elim kanıyor neticede, hissetmiyorum sonradan görüyorum pıhtılaşmış halini... O kadar büyük nefret duyuyorum ve o kadar öfkeliyim ki, dinlediğim hiçbir öfke şarkısı fayda etmiyor. Walk With
Me in Hell- Lamb of God gene de biraz iyi geliyor yalan olmasın. Gene de o kadar öfkeliyim ki duyduğum öfkeyi yöneltebileceğim hiçbir camı indiremeyişim, kendime ait olmayan bu coğrafyada, bu atmosferde ve bu gezegende yabancılığım içime oturmuş şekilde sadece bu klavyeye saldırabiliyorum. Normal zamanlarda keyif sebebi olan her şeyden , normal zamanların kendisinden ve sözde beni önemseyen seven bana kıymet veren her ama her bireye öfkeyle haykırmak istiyorum. Hiçbir nokta ifade edemiyor öfkemi tanrım, konuşmalarımda ünlemler uçuşsun istiyorum! Ünlemler cisimleşsin ve başımın üstünde, vücüdumun dış dünyayla ruhumu(!) kesiştirdiği her santimetrekaremin üzerinde benimle birlikte bulunsunlar. Bugün kimseyi sevmiyorum...