esasen.

Yabani bir keyifle koşuyor ve uzaklaşıyordu insan kendinden. Doğadan. Yaşayan her şeyden. Yaşamayan tüm nesnelerden. Birliklerden ve düzinelerden ve ordulardan ve sayılardan ve tuşlardan ve kollardan ve serçe parmaklardan. Yabani bir huzurla uzak kılıyordu içi süt dolu beyaz bir İtalyan küveti düşünü kendinden. Kovduğu düşlerini yabani bir hırsla sevmemeye başlıyordu. Kendisine adadıklarını ve kendisini adadıklarını çok ayrı tutamadığı bir yerde durup dinleniyor ve dinlediği bir şarkıyı yabani bir tutkuyla söylüyordu. Sesinin güzelliği çınlatıyordu sessizliğini evrenin. Yalnızlığına koşuyordu yabani bir yadsımayla.

Bunu tüm usluluğuyla yaptı insan. Bunu, tüm sessizliğiyle, sakinliğiyle ve kendini yıpratmadan yaptı.

İnsanlığın evrimi, böyle gerçekleşti.