Hayatımın en zor en kötü gecelerini ve günlerini son iki senede geçirdim.. En güzel zamanlarını da. Çok büyük farkındalıklar yaşadım: Boşboğazlığımı dizginlemeliyim, acılarımı genellikle kendime saklamalıyım, net kalıplardan sıyrılmalıyım, büyük konuşmamalıyım, daha sakin kalmalıyım kavgalarda.. falan. Büyük hayaller de kurmamalıyım, sonuçları bu hayalkırıklıklarının.. Aldıramıyoruz bazılarını kalbimizden. Sonsuza dek özel kalacak anılar toplayabilmişliğimizle övünüyoruz iyimsersek.

Kafam allak bullak, sabaha kadar ağladım, kalktım gene ağladım. Artık hayal kuramayışıma, herkesin yaşadığı acılarla herkes gibi olmaktan çok uzaklaşmama, çevremdeki tanıklıkları deneyimleme olasılığıma, tek amacımın gitmek olmasına, bağ kuramayışıma..

Söz verdim dün gece. Kendime, geçmiş olana. İkisine de söz verdim. Bırakmayacağım kendimi öyle olmayacağım. Bırakmayacağım kendimi.

Biraz zorlayacağım kendimi bağlanmaya...

Günü gelince pişman olacak mıyım, hiç denemedim diye? Çok özleyecek miyim?

Daha şimdiden başladım özlemeye.

Bir kez çok sevdiğinde bir daha sevemeyengillerden güruhuna katıldığım, terk edildiğim o güne lanet okumak istiyorum..

Ama okumuyorum. Okumayacağım.