c.

Gizlice öfkeleniyorum kendi kendime. Kimseye söylemiyorum, tamamen kendime saklıyorum bu öfkeyi.. "Yanlışlıkla" yaptıklarımızın bağlayıcılığı var mı diye ne zaman düşünsem bir polis kapıma dayanmış gibi geliyor sanki. Boğulacak gibi oluyorum.. Yüzüm asılıyor istemsizce.

Birileri sizi çok incitebilirler. Bu birilerine duyduğunuz tüm samimi hisler birgün sona erebilir. Artık umursama sınırlarınızın dışında, kendiliklerinden kalabilirler.

Ama neden, biri, sadece biri, o sınırların tam sınırında sapasağlam dikilebiliyor? Neden can acısıyla gözlerimi silerken aklıma imdat diyebileceğim isim olarak gelen kişi hiç değişmiyor?

Bilmiyorum ben neden böyleyim. Belki de zamanı zorluyorum, korkutuyorum, gelemiyor korkudan.. Bilmiyorum.