İş yerine dair tek üzüntüm edindiğim iki arkadaşla zor görüşecek olmam. Bir de, altta kaldım gibi geliyor.. Acaba, çocukça mı davrandım? Babama çekmiş hissediyorum bazen.
Babamı özlüyor muyum, diye ne zaman düşünsem, telefon ediyorum. Bazen gözlerim falan doluyor. Telefonlarımı genelde birkaç saat sonra görüyor o. Konuştuğumda da hep çalışıyor oluyor. Onun kadar çalışmaktan çok korkuyorum. Ne zor bir şey aile kurmak. Ne zor bana para ver diyen birinin hesap numarasını sormak yükümlülüğüne sahip olmak. Baba olmak bu sistemde çok zor. Bu sistem hakikaten zor.
Ya da ben çok şımarığım? Babam yüzünden işte. Annemin de var etkisi elbet. Ama işte, sistem böyle....
Tori Amos dinliyorum, Sleeps With Butterflies. Benden sana gelsin. Çat diye karşıma çıkıp pat diye hayatıma girdiğin yetmiyormuş gibi, özlüyorum da seni, sizi. Sistem böyle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder