Hüzünsüzlük hallerinden en uzaklaşmış olduğunuz anların sonlarına en yakın anlarda hüznün allahını yaşayabilişiniz sizi şaşırtmamalı. Bazen, hüzün sevildiğinden de daha sevilesidir. Bazen, değerin tamamını, o hüznü hakedecek kadar hakeden kişiler pat diye çıkar karşınıza ve siz dehşetle ve şaşkınlıkla yerden toplamaya çalıştığınız çenenizi, özlem içerikli sözcükler söylemekten men edemeyecek kadar duygu yüklenmişseniz, dökülen her bir damla gözyaşı, o ana çok yakışır.

Bazen, hüzün kovulasıyken, bazen sarılınasıdır..

Ve, ömrümce seveceğimi düşündüğüm, ömrümce sevmeyi umduğum, ömrümce sevilmeyi dilediğim bir sürü insan, şimdi başka kentlerde, başka adreslerde, az veya çok akıllarından geçirmektelerse beni, bu kesinlikle rastlantı değildir.

Kader mi? Sanmıyorum.

Ama, kaderin böylesi, sevilesidir :)