Israrla ağırlaşmayan göz kapaklarımı ve ısrarla genişleyen midemi de, her seferinde ponzaya mahkum edilmiş çirkin ayaklarımı da, daima soğuk ucuyla hayatımın tam ortasında kendine yer bulmuş burnumu da, bakımdan yoksun ama yaratıcılığa meyilli ellerimi de, düz kirpikli miyop gözlerimi de, on üç deliğiyle övündüğüm kulaklarımı da-çünkü duyuyorlar- sevmek istiyorum bir anda. Belki sadece şimdi,"sadece çizgi dünyalarda vardır böyle aşklar" diye mırıldanan maço söylemlerine inanacak kadar duygulanmak istiyorum. Tek bir dakika için, hayatımda duyduğum en güzel şiirleri bir deftere yazmak istiyorum ve o defteri başucuma koymak.

Beraberlikler bencildir, bireyin kendisiyle beraberliği en acı verici ilişkiye dönebilir. Acıtan tüm anılarla kadeh tokuşturmak istiyorum şimdi.

Mavi Kuş ile Küçük Kız ânına dönmek istiyorum; o anda ben bu şarkıda çaktırmadan ağlamıştım; neden ağladığımı anlamamıştım. Şimdi anlıyorum. Anlamak istiyorum belki. Çünkü çok hüzünlüydüm. Çok ağır gelecek bir vedaya birkaç saat uzaktım. Çok içmeli anıları terk etmek zorunluluğuna çok da yakındım. Şarkının içeriğindeki hüzünlü duygusal söylemlerin çok farklı bir halini tüm hücrelerimde hissetmiştim o anda çünkü.

Sahtekarlıklarımı da seviyorum.

Dürüstlüklerimi de.