Her Şey Ayrı Yazılır.

Bazen akşamları yoruyor hayat beni. Ben ne zaman Siya Siyabend dinlesem, ne zaman Yaşar Kurt dinlesem, ben ne zaman yalnız başıma birkaç gece saatini diyezli melodilerle geçirsem, üstelik ne zaman da o yalnızlıktan yarı keyif alır ve arayışında olduğum keyfi bir türlü edinemesem, o zamanlar yoruyor işte hayat beni. Biri vuruyor sırtıma arkamdan, olanca gücüyle, itip kakıyor hatta. Düşürme çabasıyla değil, hayır! Git diye!

Gidemediğimi anladığım, gidemeyeceğimi anladığım, gitsem nereye gideceğimi sormaya başladığım her ayrı dakika, uzuyor uzuyor... Üzüyor.

Diyorum, Knulp da gitmişti çekip. Herkes çekip gitmişti bir zamanlar. Geri döner, dedikleri döndü mü? Bilmem. Cümleler gitmekle ilgiliydi her daim; ya da ben sadece o cümleleri sevmiştim. Konu ne zaman, dönmek olduysa ben başımı çevirdim belki de. Belki de.

Şimdi, her notasını sevdiğim çirkin erkeklere duyduğum aşkı, ısrarla besleyemediğim bir sevgiliye gidiyorum. Ayaklarım yola çıktı; ben hala burdayım. Ve, nedense, gözlerim de ıslak. Romantik değilim. Sevdiğim sevgilimi sevdiğim gibi sevmiyorum şarkıları. Şarkıları sevdiğim gibi sevmiyorum insanları.

Benim sorunum, işte tam da bu.

Ayrı ve ayrıştırılan bir evrende içselleştiremediğim bir pay biçiyorlar bana. Üstümde çok iğreti duran bir sürü kıyafet giydiriyorlar. Tanımadığım terziler ölçüp ölçülerimi, sevmediğim renk kumaşlar biçiyorlar burnumun dibinde. Çekip gitmelerini istemiyorum onların, onlar kalsınlar hayatlarında. Ben, ben kalmak istemiyorum.

Hissetmiştim bir gün, ne zamandı? Çok uzak bir zaman önceydi. Hissetmiştim, gene yürürken, ya da gene camdan izlerken akan yolu, hissetmiştim gideceğimi. Gideceğimi ve gittiğim yerde tanımadığım bir kaldırıma basarken ayaklarım, kulaklarıma dinle emri verdiğim şarkının hangisi olacağını.

Dünyamı iki es arasında yaşayabiliyor olamamam çok acı. Harcayacağım bir ömrü, harcadıktan sonra mı harcamış olacağımı bilmiyor olmam da. Harcamayı istiyorsam, kayıp mıdır bu kazanç mı...

İDİL.

Gene banyodan çıkınca saçlarımı kurutmadım. Eskiden çok seviyordum saçlarımı babamın ve daha ergen dönemlerimde annemin kurutmasını. Son iki yıldır hiç sevmiyorum. Sırf bu yüzden sinüzit oldum.

İş yerine dair tek üzüntüm edindiğim iki arkadaşla zor görüşecek olmam. Bir de, altta kaldım gibi geliyor.. Acaba, çocukça mı davrandım? Babama çekmiş hissediyorum bazen.

Babamı özlüyor muyum, diye ne zaman düşünsem, telefon ediyorum. Bazen gözlerim falan doluyor. Telefonlarımı genelde birkaç saat sonra görüyor o. Konuştuğumda da hep çalışıyor oluyor. Onun kadar çalışmaktan çok korkuyorum. Ne zor bir şey aile kurmak. Ne zor bana para ver diyen birinin hesap numarasını sormak yükümlülüğüne sahip olmak. Baba olmak bu sistemde çok zor. Bu sistem hakikaten zor.

Ya da ben çok şımarığım? Babam yüzünden işte. Annemin de var etkisi elbet. Ama işte, sistem böyle....

Tori Amos dinliyorum, Sleeps With Butterflies. Benden sana gelsin. Çat diye karşıma çıkıp pat diye hayatıma girdiğin yetmiyormuş gibi, özlüyorum da seni, sizi. Sistem böyle..