Hüzünsüzlük hallerinden en uzaklaşmış olduğunuz anların sonlarına en yakın anlarda hüznün allahını yaşayabilişiniz sizi şaşırtmamalı. Bazen, hüzün sevildiğinden de daha sevilesidir. Bazen, değerin tamamını, o hüznü hakedecek kadar hakeden kişiler pat diye çıkar karşınıza ve siz dehşetle ve şaşkınlıkla yerden toplamaya çalıştığınız çenenizi, özlem içerikli sözcükler söylemekten men edemeyecek kadar duygu yüklenmişseniz, dökülen her bir damla gözyaşı, o ana çok yakışır.

Bazen, hüzün kovulasıyken, bazen sarılınasıdır..

Ve, ömrümce seveceğimi düşündüğüm, ömrümce sevmeyi umduğum, ömrümce sevilmeyi dilediğim bir sürü insan, şimdi başka kentlerde, başka adreslerde, az veya çok akıllarından geçirmektelerse beni, bu kesinlikle rastlantı değildir.

Kader mi? Sanmıyorum.

Ama, kaderin böylesi, sevilesidir :)

Müthiş bir arzu ve düş gücüne sığınarak kendinizi ait kılabileceğiniz 2+1 hayatı, elinizde en sevdiğiniz kupadaki sıcak kahve ile karın yağmasını seyre dalacağınızı umduğunuz bir tünenesi pencere kenarı, dekorasyon dergilerindeki pahalı alıntılara bakıp gene de fikir edinirim diye zaman harcadığınız o anlamsız ümidi kırıp atın kafanızdan.

Bayım.

Mütemadiyen gereksiz hissedip, çoğu zaman da hınçla kendi kendine işkence edecek kadar beğeni ve takdirden yoksun kıldığım kendimi, tarafı olmadığım bir savaşta mağlup ettiğime tanık olmak istemeyecek kadar beni dıştalayan sizi, sizin şişkin ve dolgun ve kuvvetle muhtemel doygun bedeninizi, kendi acılarınızı geri plana itip benim acımamı zevkle izleyeceğiniz bir kurguya hapsettiğiniz, artık hissedilmeyen, eskiden değer verilen benliğinizi, hayatımda kimseye hissetmediğim kadar çok, gerçekten çok, evire çevire dövmek istiyorum.